E.P. Louis Van Dijck 1943-2021
Ludovicus Joseph Elisabeth Van Dijck
Salesiaan, priester van Don Bosco
Missionaris in Lubumbashi, Congo
Broer van E.P. Jacky Van Dijck
- Geboren te Loenhout op 12/8/1943
- Noviciaat Salesianen 1964
- Eerste professie op 20/2/1965
- Tweede professie op 2/9/1973
- Afreis Congo 1967
- Priesterwijding te Loenhout op 2/9/1973
- Pastoor vanaf 1978 (6 parochies, bij overlijden van Tabacongo, Lubumbashi)
- Overleden te Lubumbashi op 6/4/2021
- Dit zijn zijn stamboom.
Op de website www.donbosco.be verscheen volgend In Memoriam.
In Memoriam
Louis is geboren in Loenhout in 1943. Hij trok naar het Don Boscocollege te Kortrijk en maakte van daaruit in 1964 de overstap naar het noviciaat bij de salesianen. Zijn jongere broer Jacky (+2015) zou hem enkele jaren later volgen, eerst naar Kortrijk en dan naar het noviciaat. Louis vertrok voor het eerst naar Congo in 1967. Hij deed zijn stagejaren in Kambikila en zette in Congo zijn opleiding verder. Na de priesterwijding in 1973 kwam de zeer sportieve Louis als leraar sport en lichamelijke opvoeding terecht in de middelbare school Ima-Kafubu. Een straffe verwezenlijking uit die tijd was de aanleg van de piste rond het voetbalterrein: een pareltje, helemaal aangelegd met de hand, samen met de leerlingen. In die jaren was hij medestichter en drijvende kracht van de Chiro. Hij werd aalmoezenier, eerst op parochiaal vlak en later ook nationaal. Wie over de Chiro sprak, dacht aan Louis en omgekeerd. Vanaf 1978 werd Louis pastoor. Hij zou het zijn hele leven lang blijven, op een zestal verschillende parochies. Bij zijn overlijden was hij pastoor in Lubumbashi, meer bepaald in de wijk Tabacongo. Louis was als salesiaan-priester overal graag gezien en geliefd door jong en oud. Hij was een volks pastoor die de taal van de mensen, het Kiswahili, heel goed sprak en mensen samen bracht rond het evangelie. Je mag hem zonder twijfel een groot voorbeeld noemen voor velen, in het bijzonder voor de jongere Congolese medebroeders en oud-leerlingen.
In 2020 schreef Louis zelf: “Ondanks alle moeilijkheden in dit land zijn er veel positieve belevenissen: we hebben een fantastische groep leken die meewerken in de parochie. Zonder hen zou het ondoenbaar zijn voor ons. We moeten hen vertrouwen schenken en ons proberen in te leven in hun cultuur. Ik hou van hen zoals ze zijn. Na 42 jaar parochiewerk wil ik nog steeds bij hen zijn, zolang mijn gezondheid het toelaat.”
Complicaties bij een rugoperatie in Lubumbashi zijn Louis fataal geworden. We zijn er zeker van dat hij nu bij de Heer ten beste spreekt voor al zijn mensen.
In Gazet van Antwerpen verscheen op 15 april 2021 volgend artikel.
De pater die Congolees werd
Op 6 april stierf de Loenhoutse missionaris Louis Van Dyck (77) in het Congolese Lubumbashi. 53 jaar probeerde hij één van de zwarten te zijn. Hij nam daarom zelfs de Congolese nationaliteit aan.
"Mijn broer was niet de pater met het lange, witte kleed en een baard, zoals paters van een halve eeuw geleden eruitzagen", vertelt Marcel Van Dyck. "Van in het begin wilde hij te midden de mensen staan. Eenvoud stond vooraan in zijn woordenboek. Wat weinigen weten, is dat hij niet langer de Belgische nationaliteit had, maar echt Congolees werd. Dat deed hij om te laten voelen dat hij hen waardeerde en gelijk was met hen. En ook wel omdat hij als Congolees bij de overheid meer gedaan kreeg voor zijn volk."
Louis vertrok In 1967 naar Congo. Daar liep hij eerst stage. Zijn opleiding tot missionaris volgde hij in Congo. Hij werd in 1973 tot priester gewijd.
"Om echt te integreren en de jongeren bij zijn werk te betrekken, zorgde hij ervoor dat ze aan sport konden doen. Louis was zelf ook heel sportief. Hij werd leraar sport en lichamelijke opvoeding in de middelbare school Ima-Kafubu. Zijn hele leven was hij actief als pastoor in de streek van Lubumbashi. Hij zorgde ook voor een goede infrastructuur en legde samen met de leerlingen een voetbalveld en een piste aan. Dat was knap werk in die tijd."
Ook zorde hij ervoor dat hij vlot Kiswahili sprak, vult zus Maria aan. "Als volkse pastoor wilde hij de taal van de mensen spreken. Daardoor was hij geliefd. Velen kwamen met hun problemen bij hem. Zo kon hij een gemeenschap opbouwen waar iedereen opkwam voor de ander. Dat was voor hem het echte evangelie."
"Louis is altijd met volle goesting missionaris geweest," vult Marcel aan. "Zijn leven was daar, tussen zijn parochianen. Hij heeft dikwijls gezegd dat hij in Congo wilde sterven en begraven wilde worden tussen de Congolezen. Als ik dood ben, laat me dan daar waar ik altijd geleefd heb, vroeg hij."
In een brief, die hij schreef in 2020, blikte hij al terug op zijn leven. Ondanks alle moeilijkheden in dit land zijn er veel positieve belevenissen: we hebben een fantastische groep leken die meewerkt in de parochie. Zonder hen zou het ondoenbaar zijn. We moeten hen vertrouwen schenken en ons proberen in te leven in hun cultuur. Ik hou van hen zoals ze zijn. Na 42 jaar parochiewerk wil ik nog steeds bij hen zijn, zolang mijn gezondheid het toelaat."
Marcel zegt dat Louis zich er nooit eenzaam heeft gevoeld. Er is nu nog maar één blanke missionaris. Maar de Kerk bloeit er en in de streek waar hij werkte zijn nog veel priesterroepingen. Hij wist dat hij niet voor niets gewerkt had. Hij was vooral content dat hij een gemeenschap kon vormen die samenhangt."
In augustus 2020 kwam Louis naar Loenhout en liet zich opereren aan een hernia. In januari van dit jaar vertrok hij terug naar Congo. Maar hij kreeg terug last van zijn rug met uitstraling naar het been. Hij liet zich opnieuw opereren. Maar zijn bloeddruk bleef niet constant en Louis overleed In het hospitaal. In Loenhout kon hij altijd rekenen op een achterban die zijn missiewerk steunde.
NEEL VERMEIREN
