E.H. Raf Van Aken
Loenhout, 24 april 1936 - Antwerpen, 27 april 2020
Loopbaan
- 9/5/1948: H. Vormsel
- 8/7/1962: Priesterwijding
- 20/09/1962: Onderpastoor te Wilrijk, Sint-Bavo
- 29/11/1986: Pastoor te Wilrijk, Sint-Bavo
- 31/08/2002: Op pensioen, verhuisd naar Antwerpen
- Na zijn opruststelling bleef hij in zijn parochie in pastorale dienst tot 1 november 2017
Dit is zijn stamboom.
E.H. Rafael Van Aken overleed op 27 april 2020 in Antwerpen. Zijn uitvaart vond plaats op 2 mei 2020 in de parochiekerk Sint-Bavo te Wilrijk.
Raf Van Aken, 50 jaar priester
Zondag 8 juli 2012 vierde de parochiegemeenschap van Sint-Bavo het 50-jarig priesterjubileum van Raf Van Aken met een dankviering en een drankje bij Romanie (café De Nieuwe Kroon) of in het K.W.B. Lokaal.
Raf werd in de Antwerpse kathedraal met 34 collega-seminaristen priester gewijd in 1962. Het waren de eerste priesterwijdingen in het heropgerichte bisdom Antwerpen. Na een traditionele eremis in zijn geboortedorp Loenhout werd hij op 20 september onderpastoor van de Sint-Bavo-parochie. Vooral de jongeren en de jeugdorganisaties kregen zijn bijzondere aandacht. Zo was hij de drijvende kracht in de uitbouw van "Tombe" tot Jeugdhuis van eerste categorie. Met zijn berucht 'coureursfietske', in zijn vooruitstrevende outfit viel hij op bij zijn geregelde huisbezoeken.
Op 29 november 1986 werd Raf tot pastoor benoemd. Pas zes jaar later, op 6 december 1992, kon hij zijn intrek nemen in de '16', de 'gerenoveerde' pastorie aan de Sint Bavostraat. Toen hij pensioengerechtigd was, verhuisde Raf op 31 augustus 2002 naar Antwerpen.
Daar kon hij het wat rustigeraan doen. Wat niet wegneemt dat hij zich nog steeds geïnteresseerd engageert. Tijdens het weekend gaat hij nog steeds voor in de eucharistie en hij volgt in diverse vergaderingen nauwgezet het reilen en zeilen van zijn parochie.
Dankviering
Tijdens de dankviering opgeluisterd door — hoe kan het ook anders - jazzy music sprak Luc Beeldens namens het parochiaal team: '50 jaar priester, hoe begin je daar aan? Het zou ook een vraag kunnen zijn die ik direct aan onze jubilaris zou kunnen stellen. Maar het is denk ik, zoals bij iedereen die op de één of andere manier een 50-jarig jubileum viert. Het is wit begonnen op dag 1, zonder enig idee te hebben wat de toekomst nog zou brengen. En het werd wel wat.
Want iedereen die dezer dagen een 50-jarig jubileum viert heeft heel wat zien veranderen in de wereld. Als kind te midden van het oorlogsgeweld, als tiener in de moeizame heropbouw, als twintiger in de woelige jaren zestig, de oliecrisis in de jaren zeventig en ga zo maar door. De rock, de beat, de punk, de funk. Van griffel en lei naar laptop. De evoluties in communicatie en mobiliteit hebben onze wereld in grote mate veranderd. En het levensritme en de mensen hebben zich daaraan aangepast of moeten aanpassen. Ook onze kerk is veranderd: tijdens Rafs opleiding werden stilaan de voorbereidingen gemaakt voor het tweede Vaticaans concilie. En 50 jaar geleden, in 1962, ging dit concilie van start, dat in vele opzichten het aangezicht van de kerk veranderde. Het is in deze periode van 50 jaar aanhoudende verandering in kerk en maatschappij dat Raf zijn priesterschap heeft proberen inhoud te geven.'
Daar Raf uitdrukkelijk gevraagd had om geen geschenken te geven kreeg hij een verhaal en een knoestige stok die in het verleden nog dienst gedaan had om de staf van Mozes te symboliseren.
Luc vervolgde: 'Raf, deze stok staat symbool voor iemand die met en tussen de mensen mee op weg gaat. Samen vreugde delen, en samen door de woestijn als het wat moeilijker gaat. Kortom, midden in het leven van alledag.
Toen je werd aangesteld als pastoor heb je er altijd de voorkeur aan gegeven om pastor, herder, genoemd te worden. Deze stok zou dus ook symbool kunnen zijn voor die herder die te midden van zijn schapen (geiten in uw geval) mee op weg gaat. Het zou ook een wandelstok kunnen zijn, zoals bij de 72 die Jezus uitzond. Een stok als reisgenoot om even op te steunen als het bergop gaat. Raf, hij is niet van goud of zilver, het is maar een simpele houten tak, maar we hebben er op z'n minst toch een paarse strik rond gedaan.'
'Maar beste mensen, het verhaal stopt hier niet (een mand met houten stokjes wordt aangedragen). Met nog meer brandhout zou je denken. Over enkele weken beginnen de Olympische Spelen waarbij de estafette toch telkens en topnummer is. Snelheid is belangrijk, maar minstens even belangrijk is het doorgeven van het stokje. Als dit misloopt is het verhaal ten einde.
Het is niet zomaar dat we het verhaal van de 72 leerlingen kozen. Tien jaar geleden, toen Raf met pensioen ging, werd deze lezing ook gebruikt. In de geest van dit verhaal heeft Raf altijd mensen kunnen mobiliseren, aan het werk zetten, oproepen om mee de pastorale zorg, in de brede zin van het woord, te dragen. Dit in de vaste overtuiging dat de zorg, het samenkomen, het vieren ondanks het tekort aan priesters moet blijven doorgaan. Dat leken, mannen en vrouwen, in onze gemeenschap belangrijke taken kunnen vervullen.
Het is mede dankzij deze instelling dat wij, hier ter plaatse, met zovelen zijn die allerlei taken kunnen verdelen. Maar het wordt steeds moeilijker om nieuwe mensen te vinden. Onze maatschappij, de werkomgeving is zo geëvolueerd dat er nog maar weinig ruimte overblijft voor extra engagement Vandaar dit mandje brandhout. Het staat symbool voor 'het doorgeven', en mochten er mensen zich geroepen voelen om een stokje op te nemen? Er zijn stokjes in alle formaten groot, klein, dik en dun naargelang ieders draagkracht.
Vandaag is een rustpunt onderweg. Een moment om dankbaar terug te kijken op die 50 jaar dat Raf hier in onze parochie ononderbroken zijn priester-zijn heeft mogen waarmaken. Raf, ik denk dat ik in naam van heel onze parochiegemeenschap, van iedereen die hier aanwezig is, van harte dankjewel mag zeggen. We hopen dat we je nog lang als voorganger hier in ons midden mogen verwelkomen.'
Uit: De Kaeck, plaatselijke nieuwsbrief van ACW-Wilrijk (nu: Beweging.net).